Μπορεί ο πρωθυπουργός να βάζει και να βγάζει τη γραβάτα, αλλά η θηλιά των μνημονίων διαρκείας που φόρεσε στο λαό είναι μόνιμη…
Πανηγυρικό τόνο δίνει η κυβέρνηση στη συμφωνία που επεκτείνει την αντιλαϊκή επίθεση στο διηνεκές. Ο πρωθυπουργός την Παρασκευή ενημέρωσε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ενώ το βράδυ μίλησε σε κοινή συνεδρίαση των Κοινοβουλευτικών Ομάδων ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ στο Ζάππειο, όπου περίσσεψαν οι προκλητικοί πανηγυρισμοί, την ώρα που σφίγγεται η θηλιά γύρω από το λαιμό του λαού μέχρι το 2060 τουλάχιστον!
Κατά την ενημέρωση του ΠτΔ, ο Αλ. Τσίπρας χαρακτήρισε «ιστορική» τη συμφωνία για το χρέος, ενώ, αποκαλύπτοντας το ποιον αφορούν τα πανηγύρια, ισχυρίστηκε ότι πρόκειται για συμφωνία «που είναι πολύ πιο πάνω από ό,τι οι προσδοκίες των αγορών».
Διαμηνύοντας στο λαό ότι ο δικός του Γολγοθάς συνεχίζεται, πρόσθεσε πως «αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε τον συνετό δρόμο της δημοσιονομικής ισορροπίας και των δομικών μεταρρυθμίσεων που έχει ανάγκη η χώρα», ενώ ως «τυράκι» ανακύκλωσε την κοροϊδία περί φιλολαϊκής διαχείρισης της βάρβαρης πολιτικής υπέρ του κεφαλαίου, λέγοντας ότι ναι μεν «δεσμευόμαστε σ’ αυτούς τους στόχους, τους δημοσιονομικούς», αλλά «είναι στη διακριτική ευχέρεια της κάθε κυβέρνησης που εκλέγει ο ελληνικός λαός, να επιλέγει τα μέσα προκειμένου να υλοποιήσει αυτούς τους στόχους».
Σε ανάλογο μήκος κύματος ήταν και ο χαιρετισμός του προέδρου των ΑΝΕΛ Π. Καμμένου, ο οποίος, επιβεβαιώνοντας ότι αντιλαϊκά μέτρα και ενεργότερη εμπλοκή στους δολοφονικούς αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς στην περιοχή πάνε χέρι χέρι, στάθηκε ιδιαίτερα στις «αποδείξεις» που έχει δώσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ότι «μπορεί να παίζει σημαντικό ρόλο στο γεωπολιτικό αύριο της Ευρώπης και όλης αυτής της ευαίσθητης περιοχής που ζούμε. Και αυτός είναι ο ρόλος του πρωθυπουργού, του Αλ. Τσίπρα. Να μπορέσει να είναι εκείνος ο πρωθυπουργός του άξονα της σταθερότητας, που θα λύνει πλέον προβλήματα όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλη την ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής».
Οι πανηγυρισμοί της κυβέρνησης δεν μπορούν να κρύψουν το μεταμνημονιακό μνημόνιο
Οι πανηγυρισμοί της κυβέρνησης δεν μπορούν να κρύψουν ότι η συμφωνία του Eurogroup της 21ης Ιούνη, αποτελεί ουσιαστικά ένα μεταμνημονιακό μνημόνιο. Η λεγόμενη μεταμνημονιακή περίοδος όχι μόνο δεν θα συνοδευτεί από ουσιαστική ελάφρυνση για τα εργατικά – λαϊκά στρώματα, αλλά περιλαμβάνει νέες επιβαρύνσεις. Τα πελώρια δημοσιονομικά πλεονάσματα, η ασφυκτική επιτήρηση και έγκριση της πορείας των “μεταρρυθμίσεων” από τους “θεσμούς”, οι ιδιωτικοποιήσεις, η διατήρηση όλων των αντιλαϊκών μέτρων των Μνημονίων και η ολοκλήρωση όλων όσα “εκκρεμούν” αποκαλύπτουν το πραγματικό αποτέλεσμα της συμφωνίας.
Το παράρτημα της συμφωνίας περιγράφει αναλυτικά όλα τα μέτρα για τα οποία δεσμεύεται η ελληνική κυβέρνηση, θρυμματίζοντας ολοκληρωτικά το μύθο περί “τέλους της λιτότητας” και μεταμνημονιακής βελτίωσης της ζωής των εργαζομένων.
Η συμφωνία, η οποία προβλέπει τσάκισμα των συντάξεων, μείωση του αφορολόγητου, μείωση των δαπανών για την Υγεία, τσεκούρωμα των κοινωνικών παροχών, επιτάχυνση των πλειστηριασμών, ελάχιστο μισθό που να εγγυάται την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων, επενδύσεις όπου τις χρειάζεται το κεφάλαιο, νέα απελευθέρωση της Ενέργειας, επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, αποδεικνύει πως η καπιταλιστική ανάπτυξη απαιτεί νέες θυσίες για τους εργαζόμενους, φθηνή εργατική δύναμη και απόλυτη ελευθερία στο μεγάλο κεφάλαιο για την προώθηση των επενδύσεών του.
Πρόκειται για μέτρα που απαιτεί, διαχρονικά, η άρχουσα τάξη στη χώρα, μέσα από τις τοποθετήσεις του ΣΕΒ, του ΣΕΤΕ, της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών, μέτρα που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ προωθεί με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα και γι’ αυτό λαμβάνει πολλαπλά συγχαρητήρια για τις επιδόσεις της.
Το αποτέλεσμα της συμφωνίας δείχνει ότι η διαπραγμάτευση της ελληνικής κυβέρνησης για το χρόνο επιμήκυνσης των ομολόγων του EFSF και γενικότερα για τη διασφάλιση της βιωσιμότητας του κρατικού χρέους οδηγεί σε νέα επιδείνωση.
Η βιωσιμότητα του χρέους βασίζεται στα τερατώδη πρωτογενή πλεονάσματα ύψους 3,5% του ΑΕΠ μέχρι το 2022 και το μεσοσταθμικό πλεόνασμα 2,2% του ΑΕΠ μέχρι το 2060, που θα κληθούν να πληρώσουν οι εργαζόμενοι, γεγονός που επισφράγισε η συμφωνία για μια ακόμα φορά.
Η διαπραγμάτευση της ελληνικής κυβέρνησης για τη διαχείριση του χρέους αφορούσε και αφορά το “μοίρασμα της λείας” ανάμεσα στους εγχώριους και στους ομίλους των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών και την ίδια στιγμή αντανακλά τις αντιθέσεις στο εσωτερικό της ΕΕ, οι οποίες οξύνονται συνεχώς. Η δημοσιονομική κατάσταση των κρατών-μελών της ΕΕ, ακόμα κι αυτών του λεγόμενου ισχυρού πυρήνα της, αποκλίνει, αντανακλώντας την όξυνση της ανισομετρίας στο εσωτερικό της ΕΕ. Η Γερμανία καταγράφει πλεονάσματα, ενώ η Ιταλία βυθίζεται σε ένα κρατικό χρέος η διαχείριση του οποίου γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη.
Σ’ αυτά τα πλαίσια, η διαπραγμάτευση για το ελληνικό χρέος εντάσσεται στη γενικότερη διαπραγμάτευση για τη διαχείριση του προβλήματος της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, την κατανομή των ζημιών της κρίσης και των κερδών της ανάπτυξης ανάμεσα στα κράτη-μέλη της ΕΕ, αλλά και γενικότερα, ανάμεσα στη Γερμανία και τις ΗΠΑ. Η σκληρή γραμμή της Γερμανίας, η αποχή του ΔΝΤ από την περαιτέρω δανειοδότηση και η στήριξη της Γαλλίας αποτυπώνουν αυτές τις αντιθέσεις, αντιθέσεις που όχι μόνο δεν λύθηκαν, αλλά διογκώνονται.
Η διατήρηση της εποπτείας από τους “θεσμούς”, των τρίμηνων αξιολογήσεων και των αναφορών στην ΕΕ για την ολοκλήρωση των μεταρρυθμίσεων και της πρόβλεψης για προτάσεις επιπλέον μέτρων ως προαπαιτούμενα για τα μέτρα “ελάφρυνσης” του χρέους δείχνουν από τη μία την ανάγκη των δανειστών να εξασφαλίσουν την αποπληρωμή του χρέους και από την άλλη πως οι ελληνικές κυβερνήσεις με τον “μπαμπούλα” της αξιολόγησης θα προωθούν τις μεταρρυθμίσεις που απαιτεί η καπιταλιστική ανάπτυξη.
Μόνο η εργατική – λαϊκή πάλη μπορεί να φέρει την έξοδο από τα μνημόνια και την πολιτική τσακίσματος λαϊκών δικαιωμάτων, στήριξης των επιχειρηματικών ομίλων.