Με παρουσία πλήθους κόσμου πραγματοποιήθηκαν, το απόγευμα της Δευτέρας 5 Νοέμβρη, τα εγκαίνια της Έκθεσης που διοργανώνει η ΚΕ του ΚΚΕ με τίτλο: «Μια κόκκινη γραμμή το δρόμο μάς δείχνει», προς τιμήν των 100 χρόνων του Κόμματος. Στην τελετή εγκαινίων της Έκθεσης που φιλοξενείται στο Πολιτιστικό Κέντρο «Μελίνα» του Δήμου Αθηναίων, στο Θησείο, παρευρέθηκε πολυμελής αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον ΓΓ της Δημήτρη Κουτσούμπα, ο οποίος και έβγαλε λόγο (παρακάτω παρατίθεται ολόκληρη η ομιλία του).
Στην εκδήλωση παρευρέθηκε αντιπροσωπεία του Κόμματος Εργατών Ιρλανδίας, με επικεφαλής τον πρόεδρό του.
Στο άνοιγμα της εκδήλωσης, εκφράστηκαν ευχαριστίες για τους Γιάννη και Γιώργο Χριστόπουλο για τις υψηλής ποιότητας εκτυπώσεις, τους συντρόφους ξυλουργούς που εργάστηκαν εθελοντικά για το στήσιμο, το catering του Ανδρέα Μπεγνή, τον ΟΠΑΝΔΑ για την παραχώρηση του χώρου και τους εργαζόμενους που βοήθησαν όπου χρειάστηκε.
Συγκινητική ήταν η ανταπόκριση ανθρώπων κάθε ηλικίας που περιηγήθηκαν στην Έκθεση, ανάμεσά τους και πολλοί εκπρόσωποι των Γραμμάτων και των Τεχνών.
Οι συζητήσεις που ακούγονταν στα πηγαδάκια ήταν χαρακτηριστικές για τις μνήμες που ξυπνούσαν σε πολλούς από τους συγκεντρωμένους: «Τα ζήσαμε κι εμείς αυτά…», έλεγαν αρκετοί από τους συγκεντρωμένους. Ξεχωριστό ήταν το στιγμιότυπο μιας νεαρής Κνίτισσας, που σε μια φωτογραφία με κρατούμενες των φυλακών Αβέρωφ, αναγνώρισε τη γιαγιά της.
Πρόκειται για μια έκθεση αντάξια των 100 συγκλονιστικών χρόνων του ΚΚΕ. Μια έκθεση που αξίζει κανείς να επισκεφθεί, να αφιερώσει χρόνο για να σκύψει πάνω από τα εκθέματα, μιας και είναι πολλά εκείνα τα ντοκουμέντα που παρουσιάζονται για πρώτη φορά.
Η έκθεση είναι διαρθρωμένη με τέτοιο τρόπο, που βοηθά τον επισκέπτη να παρακολουθήσει την 100χρονη πορεία του Κόμματος, την «ιστορία δηλαδή του τόπου μας από τη σκοπιά της πάλης της εργατικής τάξης για τη δική της απελευθέρωση», όπως ανέφερε και στην ομιλία του ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπας.
Στα κάθετα ταμπλό αποτυπώνονται τα ιστορικά γεγονότα από τα μέσα κιόλας του 1800 και ακριβώς από κάτω συναντά κανείς τα ντοκουμέντα, τον «αδιάψευστο μάρτυρα» των γεγονότων. Ενδεικτικά στα ντοκουμέντα μπορούμε να αναφέρουμε εφημερίδες, κομματικά έντυπα, κάρτες, γράμματα και πολιτιστικά προγράμματα από τη ζωή φυλακισμένων και εξόριστων, προκηρύξεις, χάρτες και φωτογραφίες. Ενδιαφέρον έχουν και τα αποκόμματα αστικών εφημερίδων, για το πώς έβλεπε η αστική τάξη τα γεγονότα, π.χ. άρθρα που πανηγύριζαν για το κάψιμο των βιβλίων τις πρώτες μέρες της Μεταξικής δικτατορίας.
Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, κάποια από τα ντοκουμέντα παρουσιάζονται για πρώτη φορά, όπως το βιογραφικό του Αρίστου Βασιλειάδη (Γραμματέα της ΟΚΝΕ και ένα από τα εκτελεσμένα μέλη της ΚΕ), καθώς και σελίδες από το τετράδιο της Σχολής Αξιωματικών του ΕΛΑΣ στη Ρεντίνα. Ξεχωριστό ρόλο στην Έκθεση παίζει και το οπτικοακουστικό υλικό, που συνοδεύει κάποιες ενότητες (όπως το υλικό από την Κατοχή, τον μεγαλειώδη αγώνα του ΕΛΑΣ, την απελευθέρωση, το γιορτασμό των 26 χρόνων του ΚΚΕ στο Σύνταγμα, την τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ, την αντιδικτατορική πάλη).
Μια ιδιαίτερη ενότητα, που και σε αυτή είναι πολλά τα ντοκουμέντα που δεν έχουν ξαναεκτεθεί, είναι αυτή που δείχνει πώς το ΚΚΕ αντιμετώπισε τα πολύμορφα κατασταλτικά μέτρα του αστικού κράτους σε βάθος. Αναδεικνύεται γλαφυρά πως η πάλη του ΚΚΕ, του ταξικού εργατικού κινήματος, ακόμα και για τα στοιχειώδη δικαιώματα των εργαζομένων, είναι αντιμέτωπη όχι απλά με τις πολιτικές θέσεις των αστικών κομμάτων, αλλά και με την εργοδοσία, τη βία και καταστολή του αστικού κράτους. Οι φυλακίσεις, οι εξορίες, τα βασανιστήρια, οι εκτελέσεις, οι διάφοροι αντικομμουνιστικοί νόμοι συνοδεύονται απαραίτητα και από μηχανισμούς παρακολουθήσεων, καταγραφής, ιδεολογικής δολιοφθοράς, συκοφάντησης, εξαγοράς και χαφιεδισμού. Φανεροί, αλλά κυρίως αθέατοι μηχανισμοί δρουν διαχρονικά, ανεξάρτητα από τις μορφές της αστικής διακυβέρνησης, γίνονται ασύδοτοι σε περιόδους όξυνσης της ταξικής πάλης
Το κίνημα της εργατικής τάξης είχε αντιμετωπίσει τη δράση τέτοιων μηχανισμών και πριν ακόμα την ίδρυση του ΣΕΚΕ – ΚΚΕ, ενώ η ανάλογη δράση μηχανισμών συνεχίζεται έως τις μέρες μας. Το ΚΚΕ μπορεί κατά καιρούς να δέχτηκε μικρότερα ή μεγαλύτερα πλήγματα, αλλά κατάφερνε να βγαίνει νικητής. Ορισμένα στοιχεία και πείρα από το συγκεκριμένο πεδίο της ταξικής πάλης παρουσιάζονται στην Έκθεση.
Χαρακτηριστικά αναφέρονται οι απολύσεις εργαζομένων λόγω σοσιαλιστικών ιδεών, η διακίνηση των ψευδών ειδήσεων και συκοφάντησης, όπως η περίπτωση του Α. Μουζενίδη που κατηγορήθηκε για τη δολοφονία του Αμερικανού δημοσιογράφου Πολκ, ενώ ήταν ήδη νεκρός. Το φακέλωμα με χαρακτηριστικό παράδειγμα ένα «βιβλίο κομμουνιστών» σε ένα χωριό στη Φλώρινα το 1932, οι αποφάσεις των επιτροπών ασφάλειας για τον εκτοπισμό των κομμουνιστών τη δεκαετία του ’40 και του ’50. Οι εκδόσεις για την εκπαίδευση του αστικού κράτους και της χωροφυλακής γύρω από την ιστορία του ΚΚΕ, οι προσπάθειες για απόσπαση δήλωση μετάνοιας, κ.ά.. Χαρακτηριστικό είναι έγγραφο του υπουργείου Εσωτερικών του 1953, όπου έδινε κατεύθυνση για «δημιουργία ή περαιτέρω ανάπτυξιν του “σεχταρισμού” εις το ΚΚΕ και τα αποτελέσματα των ενεργειών του».
Αποτυπώνεται ακόμα και η αποφασιστική δράση και απάντηση του Κόμματος σε όλα αυτά, όπως με εσωκομματικά δελτία και εκδόσεις για την αξία της κομματικής επαγρύπνησης, με τη «συνωμοτική σιωπή» που κρατούσαν οι φυλακισμένοι κ.λπ.
Η έκθεση θα λειτουργεί έως τις 30 Νοέμβρη. Οι ώρες των επισκέψεων είναι: Τρίτη – Σάββατο 10.00 π.μ. – 8.00 μ.μ. και Κυριακή 10:00 π.μ. – 2:00 μ.μ. (Δευτέρα κλειστά).
Για ομαδικές επισκέψεις και οργανωμένες ξεναγήσεις να προηγείται επικοινωνία με την Κομματική Οργάνωση Αττικής στο τηλέφωνο 210.5282.607, Δευτέρα έως Παρασκευή 10.00 π.μ. – 12.00 μ. και 6.00 μ.μ. – 8.00 μ.μ. και το Σάββατο 11.00 π.μ. – 1.00 μ.μ.
Η ομιλία του Δ. Κουτσούμπα στα εγκαίνια της έκθεσης για τα 100χρονα του Κόμματος
«Αγαπητοί φίλοι, αγαπητοί σύντροφοι,
Όπως θα έχετε ήδη δει γύρω σας, στα ταμπλό της έκθεσης για τα 100 χρόνια του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, μια κόκκινη γραμμή δείχνει το δρόμο μας.
Αυτήν την κόκκινη γραμμή σάς καλούμε και σήμερα να περπατήσουμε μαζί.
Είναι το κόκκινο που δημιουργούν οι ποταμοί προσφοράς αίματος του Κόμματός μας, των εργατών όπου γης.
Είναι το κόκκινο που ποτίζει το δέντρο της λευτεριάς, που η επιστήμη το προσδιορίζει με τη λέξη Κομμουνισμός!
Και έτσι το έμαθε ο λαός μας, έτσι το ξέρουν οι λαοί όλου του κόσμου.
Είναι το κόκκινο στο οποίο προσβλέπουν οι σύγχρονοι προλετάριοι όλου του κόσμου.
Μην ξεγελαστεί κανείς από το πισωγύρισμα της ιστορίας που ζούμε στις μέρες μας.
Οι αστοί δεν ξεχνιούνται ούτε στιγμή!
Με αφορμή και το γιορτασμό των 100 χρόνων του Κόμματός μας, το διαπιστώνουμε στο καθημερινό σερβίρισμα του αντικομμουνισμού από τους “κουκουεδολόγους” της νέας κοπής. Παλιό και σάπιο αυτό το φρούτο.
Ένα είναι το γεγονός που πασχίζουν ν’ αντιμετωπίσουν.
Αυτό το Κόμμα, το τέκνο της ανάγκης, που με τη μέχρι τώρα πορεία του δικαίωσε μέρα τη μέρα, λεπτό προς λεπτό, την αποστολή του, δικαιώνει την προοπτική του.
Όπως θα δείτε και στα ταμπλό της έκθεσης, σημειώνουμε:
“Η ιστορική αναγκαιότητα της ίδρυσης του ΚΚΕ προήλθε από την αλληλεπίδραση δύο καίριων παραγόντων:
– Την εδραίωση και ανάπτυξη των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής στην οικονομία, την ύπαρξη συγκροτημένου αστικού κράτους, την ανοδική οργάνωση της εργατικής τάξης και την ανάπτυξη των εργατικών και αγροτικών αγώνων. Την πολιτικοποιημένη, για την περίοδο εκείνη, εργατική δράση, με την υιοθέτηση ιδεών κατά της εκμεταλλευτικής εξουσίας. Την ύπαρξη, δηλαδή, όλων εκείνων των σπερμάτων που οδήγησαν την ελληνική εργατική τάξη να γίνει «τάξη για τον εαυτό της».
– Την αδιαμφισβήτητη επίδραση -και στη χώρα μας- της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, καθώς η νίκη της εδραιωνόταν μέρα με τη μέρα και προχωρούσαν τα πρωτόγνωρα βήματα της νέας εργατικής σοβιετικής εξουσίας.
– Αυτές οι εσωτερικές και διεθνείς συνθήκες ήταν καθοριστικές για την ίδρυση στην Ελλάδα επαναστατικού κόμματος, δηλαδή Κομμουνιστικού Κόμματος, ως οργανωμένης συνειδητής πρωτοπορίας της εργατικής τάξης”.
Φίλες και φίλοι,
Θα κάνει λάθος όποιος δει τα ταμπλό της έκθεσης μόνο ως κάποιες “στιγμές” μιας εκατόχρονης πορείας.
Δεν μετριέται έτσι, με το χρόνο μόνο, η ιστορία του εργατικού κινήματος.
Πάντα είναι το ποιοτικό στοιχείο που κυριαρχεί και τα άλματα που συνεπάγεται.
Η ιστορία λέει, πως το ποιοτικό στοιχείο προκύπτει όταν ο ανασφαλής, ως ξεχωριστό άτομο εργάτης, γίνεται γροθιά.
Όταν γίνεται τάξη που αναγνωρίζει το δικαίωμα να είναι τάξη για τον εαυτό της.
Και αυτό είναι το νέο, το ποιοτικά νέο, που έφερε στη ζωή των εργατών το ΚΚΕ.
Μια ματιά στην πραγματική ζωή των εργατών έχει να δείξει τα αποτελέσματα της δράσης των κομμουνιστών στη συνείδηση των εργατών.
Αυτή η δράση αποτυπώνεται στη διάρκειά της και στη σημερινή έκθεση.
Δεν είναι μόνο οι οικονομικοί αγώνες που καθορίστηκε το περιεχόμενό τους, ο προσανατολισμός τους από την ιδεολογική παρέμβαση των κομμουνιστών.
Είναι και η πολιτική ανάσα.
Αυτό που μάθαμε να λέμε “δικαιώματα”, “ελευθερίες” και που φέρνει έντονη τη σφραγίδα της πάλης των κομμουνιστών.
Και αυτό αποτυπώνεται στη σημερινή έκθεση.
Η στρατηγική για την επανάσταση, ακόμα και όταν ήταν ατελής, ανάγκαζε την αστική τάξη να παραχωρεί ελευθερίες, να ορκίζεται και κείνη στο όνομα της ελευθερίας, όταν απόλυτος όρος ύπαρξής της είναι η ανελευθερία για τους εργάτες, είναι η καταπίεση, είναι η όλο και πιο σκληρή εκμετάλλευση.
Μια ματιά στα ταμπλό της έκθεσης πείθει.
100 ολάκερα χρόνια δεν χωράνε σε μερικά ταμπλό.
Όμως, ο θεατής αυτής της σχετικά “συμπυκνωμένης” έκθεσης, έχει την ευκαιρία να πάει πίσω στο χρόνο, στα πρώτα βήματα, πριν ακόμα υπάρξει προοπτική Κομμουνιστικού Κόμματος, πριν καν ακόμα υπάρξουν συνδικάτα.
Να δει την αστική τάξη στα πρώτα της βήματα και να τη δει αποτρόπαιη απέναντι στους εργάτες.
Ήξεραν από τότε πως, όπως οι ίδιοι επαναστάτησαν απέναντι στους φεουδάρχες, έτσι και οι εργάτες θα γίνουν νεκροθάφτες σε ένα σύστημα που υπάρχει – βασίζεται στην εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης.
Ήξεραν πως αργά ή γρήγορα θα ερχόταν η στιγμή του καταλύτη…
Όταν ο μεγάλος μας ποιητής, ο Κώστας Βάρναλης, αναφέρεται στο “τέκνο της ανάγκης”, σ’ αυτό ακριβώς αναφέρεται:
Σ’ ένα κόμμα αναγκαίο στην ανερχόμενη ιστορικά τάξη, αυτήν που μπορεί να ζήσει χωρίς εκμετάλλευση.
Και αυτήν την πορεία, που απαιτείται, για να περάσουμε από το βασίλειο της ανάγκης στο βασίλειο της ελευθερίας, καταγράφουμε στα ταμπλό της έκθεσης.
Περιδιαβείτε στην έκθεση και δείτε αυτές τις στιγμές, που καταγράφουν ακριβώς αυτά τα βήματα συνείδησης.
Τον ίδιο το ρόλο του ΚΚΕ στην ιστορική εξέλιξη.
Συλλογικός νους. Συλλογικός οργανωτής. Πρωτοπόρος στη δράση. Ανυστερόβουλος στην πράξη. Φορέας του καινούριου.
Αυτό είναι το ΚΚΕ.
Αυτό δείχνουν κατ’ ελάχιστον οι εικόνες στην έκθεση.
Όχι μόνο για τις μακρινές ηρωικές στιγμές, αλλά και στις κατοπινά σκοτεινές εποχές.
Όταν η αντεπανάσταση άπλωνε βαρύ το πέπλο της, όταν πανικόβλητος ο κόσμος κλείνονταν, οι Κουκουέδες τα ‘δωσαν και πάλι όλα, να σταθεί όρθιος ο κόσμος της δουλειάς.
Όχι με ψευτο-ντόπινγκ, για τους “καλούς καιρούς που θα ‘ρθουνε”, μα με σκληρή μελέτη, στιγμή προς στιγμή, του αιώνα που πέρασε, των αναγκών του σήμερα.
Για να γίνουν πιο στέρεα τα θεμέλια στο δρόμο που έχουμε να διανύσουμε.
Σ’ αυτήν την κόκκινη γραμμή, που δείχνει το δρόμο μας.
Σ’ αυτήν την κόκκινη γραμμή, που χαράζει το μέλλον της εργατικής τάξης.
Και αυτήν την πορεία παρουσιάζουμε στα ταμπλό της έκθεσης.
Αυτό είναι το νέο που φέρνει το ΚΚΕ.
Αυτό σηματοδοτεί με το γιορτασμό των εκατόχρονων: Τη βεβαιότητα πως όχι μόνο “χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά”, αλλά και ότι “εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά”.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Κοιτάξτε προσεκτικά τα στοιχεία που παρουσιάζονται στην έκθεση.
Αυτά τα 100 χρόνια είναι η ιστορία του τόπου μας, από την σκοπιά της πάλης της εργατικής τάξης για τη δική της απελευθέρωση.
Στιγμές αυτής της πάλης δείξαμε ήδη με το ντοκιμαντέρ για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ και με το ανάλογο Λεύκωμα.
Συνεχίζουμε αυτήν την παρουσίαση και με τη σημερινή έκθεση ντοκουμέντων και υλικών.
Ακολουθεί σε λίγες μέρες η διάθεση του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ για την περίοδο 1918-1949.
Καθένας μπορεί να αναγνωρίσει σ’ αυτά τα υλικά τη δική του πορεία, του πατέρα του, του παππού του, του χωριού, της γειτονιάς, των μεγάλων αγώνων και των πικρών στιγμών, αλλά και την αγωνία του παιδιού του για ένα μέλλον που δεν μπορεί να είναι συνώνυμο της μιζέριας.
Η έκθεση για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ είναι η προβολή των βημάτων που έγιναν, με το βλέμμα πάντα στραμμένο στο μέλλον…
Και αυτή είναι μια σημαντική διαφορά μας από τις διάφορες ιστοριογραφίες που εκπορεύονται από την αστική τάξη και τα οπορτουνιστικά ακόλουθά της.
Οι οποίοι, όσο λυρικά και αν παρουσιάζουν τις ένδοξες στιγμές, στο τέλος αφήνουν μια πίκρα για τους “χαμένους αγώνες” ή για τις δήθεν “καλές εποχές που πέρασαν”…
Η έκθεση για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ είναι πρόκληση – πρόσκληση για τους αγώνες που έρχονται.
Συνιστά με το δικό της τρόπο μια επιθεώρηση δυνάμεων για το μέτωπο.
Εμείς δεν θάψαμε τους νεκρούς μας, για να πηγαίνουμε να ανάβουμε καντήλια στη μνήμη τους.
Εμείς δεν αφήνουμε κανέναν πίσω.
Κουβαλάμε στους ώμους μας όλη την εμπειρία των προγόνων, γεμίζουμε τις φαρέτρες μας μ’ όλη τη σοφία των μαχητών που έπεσαν, των διανοητών που στρατεύτηκαν στη μεγάλη υπόθεση.
Κοιτάξτε αυτήν την κόκκινη γραμμή.
Δεν καταγράφει ημερομηνίες.
Ένα σκληρό αγώνα καταγράφει, “με τα πλακάτ, με την ελπίδα, με τα λάβαρα”.
Ακόμα και τον καιρό της νομιμότητας, τα πράγματα δεν ήταν ρόδινα. Χιλιάδες αγωνιστές γνώρισαν τη μια απόλυση πίσω απ’ την άλλη. Για την παραμικρή υποχώρηση του καπιταλιστή, για την κατάκτηση του παραμικρού, ακόμα και προσωρινού δικαιώματος, χρειάστηκαν πολλά κουράγια, που μόνο μια ιδεολογία με πίστη στη δύναμη του εργάτη μπορούσε να εμπνεύσει.
Ο αγώνας της ΛΑΡΚΟ, για παράδειγμα, δεν είναι μια κάποια ηρωική στιγμή. Είναι η απόδειξη ότι το δίκιο της τάξης μας είναι δίκιο όλου του λαού.
Το απέδειξαν οι χιλιάδες που στάθηκαν στο πλευρό των απεργών, με σημαντική συμβολή -για ένα τέτοιο αποτέλεσμα- της δράσης των κομμουνιστών.
Είναι και αυτό παρακαταθήκη της Ιστορίας του ΚΚΕ.
Τέτοιες σελίδες είναι γεμάτη η Ιστορία του Κόμματός μας.
Με περηφάνια την παρουσιάζουμε σήμερα και εδώ.
Φίλες και φίλοι,
Σ’ αυτές τις σελίδες αναγνωρίζονται τόσοι και τόσοι σύντροφοι που δεν ζουν πια ανάμεσά μας.
Αναγνωρίζουμε, όμως, σ’ αυτούς, στο παράδειγμα της δράσης τους, τα πρώτα βήματά μας, την έμπνευσή μας, τη βοήθεια που μας έδωσαν, τη δύναμη να κρατηθούμε, να μην το βάλουμε κάτω, να μην τα διπλώσουμε.
Είναι και μια αναγνώριση της προσφοράς όλων αυτών τούτη η έκθεση.
Είναι η μεγάλη κληρονομιά μας. Δήλωση στο σύστημα ποτέ δεν κάναμε, ούτε θα κάνουμε.
Μέσα απ’ τα ταμπλό, ο επισκέπτης θα δει τα νιάτα του τόπου μας στην πρώτη γραμμή των αγώνων.
Στην ΟΚΝΕ, την ΕΠΟΝ, τον ΕΛΑΣ, τον ΔΣΕ, στη ΔΝΛ, στην αντιΕΦΕΕ, στην ΚΝΕ.
Στην έκθεση, ο θεατής θα διαπιστώσει πως τα καλύτερα μυαλά της ελληνικής διανόησης βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της μάχης με τα κείμενά τους, πεζά και ποιήματα, με τις ζωγραφιές τους σε μια πέτρα της εξορίας, με τη συμβολή τους στις μήτρες των παράνομων τυπογραφείων.
Δεν λούφαξαν, έγραψαν με το δικό τους “παρών”, ανεξίτηλη την προσφορά τους.
Τίμησαν το Κόμμα.
Δείτε το στίχο του Ρίτσου στη “Ρωμιοσύνη”:
“Το χέρι τους είναι κολλημένο στο ντουφέκι
το ντουφέκι είναι συνέχεια του χεριού τους
το χέρι τους είναι συνέχεια της ψυχής τους –
έχουν στα χείλια τους απάνου το θυμό
κ’ έχουνε τον καημό βαθιά – βαθιά στα μάτια τους
σαν ένα αστέρι σε μία γούβα αλάτι”.
“Σαν ένα αστέρι σε μια γούβα αλάτι”. Ποιος μπορεί να γράψει έναν τέτοιο στίχο, αν δεν μπορεί να διακρίνει την καρτερία του κομμουνιστή που κάνει φυλακτό – αστέρι, το θυμό του κρυμμένο σε μια γούβα αλάτι…
Μόνο οι διανοούμενοι που στάθηκαν πλάι στο κομμουνιστικό κίνημα μπόρεσαν να μεγαλουργήσουν μ’ έναν τέτοιο τρόπο.
Μόνο οι διανοούμενοι που μ’ ένα σπασμένο μολύβι, δυο ελιές, μια μπουκιά ψωμί, ξενυχτώντας στα γραφεία του “Ριζοσπάστη”, μπορούσαν να γράψουν:
“…Απ’ τις φυλακές και την εξορία
η νέα του κόσμου ξεκινά ιστορία…”.
Αυτοί μπορούσαν να δουν ποιες ιδέες είναι η κινητήρια δύναμη, ακόμα και στις πιο σκοτεινές εποχές.
Και έτσι συνέβη το 1940.
Και έτσι συνέβη ξανά στις δεκαετίες μετά τη στρατιωτική ήττα του ΔΣΕ.
Ξανά μετά τη δικτατορία.
Έτσι συμβαίνει και σήμερα.
Ακόμα και όταν τα νέα δεσμά δεν είναι η φυλακή και η εξορία, η νέα του κόσμου ιστορία ξεκινά απ’ αυτό ακριβώς: Την απόφαση των πρωτοπόρων να φέρουν τα πάνω-κάτω.
Και αυτήν την απόφαση παρουσιάζουμε στη σημερινή έκθεση.
Όλοι και όλες μας έχουμε τραγουδήσει το στίχο του ποιητή:
“Μην καρτεράτε να λυγίσουμε ούτε για μια στιγμή, ουδ’ όπως στην κακοκαιριά λυγάει το κυπαρίσσι, έχουμε τη ζωή πολύ, πάρα πολύ αγαπήσει”.
Πόσοι και πόσοι δεν αντλούν δύναμη από αυτούς ακριβώς τους αλύγιστους της ταξικής πάλης, που παρελαύνουν και σήμερα εδώ μέσα απ’ τα ταμπλό αυτής της έκθεσης.
Αγαπητοί σύντροφοι και φίλοι,
Το ΚΚΕ στέκεται με θάρρος απέναντι στην Ιστορία του.
Την ξαναδιαβάζει, αναλύει όλα τα δεδομένα, κάνει γενναία αυτοκριτική, βγάζει συμπεράσματα για την επόμενη μέρα.
Δείτε τα ταμπλό για την περίοδο της κατοχής και τις μέρες που ακολούθησαν, αλλά και προηγούμενα.
Στέλνουν σημαντικά μηνύματα, ντοκουμέντα, όπως οι επιστολές των φαντάρων, ότι δεν θα στρέψουν τα όπλα τους ενάντια στους εργάτες (στα ντοκουμέντα από τη δεκαετία του ’30).
Δεν ήταν εύκολος ο δρόμος ως εδώ.
Ποτέ δεν ήταν εύκολος.
Ειδικά εκείνα τα χρόνια.
Όχι μόνο γιατί ήταν σκληρός ο αντίπαλος.
Αλλά και γιατί το νεοσύστατο Κομμουνιστικό Κόμμα είχε να λύσει πολλές από τις εν τη γενέσει του αδυναμίες.
Το ξεσκαρτάρισμα από τις σοσιαλδημοκρατικές αυταπάτες, η πάλη με τον οπορτουνισμό, σε συνθήκες που η ταξική πάλη οξύνονταν, δεν ήταν εύκολη υπόθεση.
Και σ’ αυτές ακριβώς τις συνθήκες, το ΚΚΕ άπλωσε ρίζες στην εργατική τάξη.
Τέτοιες ρίζες, βαθιές, στέρεες, ικανές να μεγαλώσουν το δέντρο και τις φυλλωσιές της Κόμματος, της λαϊκής πάλης, μέχρι σήμερα, πολύ περισσότερο αύριο.
Σας καλωσορίζουμε σ’ αυτήν την έκθεση για τα εκατόχρονα του ΚΚΕ, καλώντας σας να στοχαστείτε μαζί μας πάνω στη διακήρυξη του προγράμματός μας:
“Το ΚΚΕ έρχεται από πολύ μακριά και πάει πολύ μακριά, γιατί η υπόθεση του προλεταριάτου, ο κομμουνισμός, είναι η πιο καθολικά ανθρώπινη, η βαθύτερη, η πιο πλατιά”.
Ο ένας αιώνας δράσης του ΚΚΕ κλείνει με μια μεγάλη παρακαταθήκη.
Ο νέος αιώνας αρχίζει με τις καλύτερες προϋποθέσεις για νέους και νικηφόρους αγώνες ρήξης και ανατροπής του βάρβαρου και σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος.
Με τη βεβαιότητα ότι ο 21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας των νέων σοσιαλιστικών επαναστάσεων, καθώς ζούμε την εποχή του περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, παρά τις ανατροπές και το συνεχιζόμενο διεθνή αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων στην ταξική πάλη.
Καλή δύναμη σε όλους και όλες».