Τις μέρες πριν από την απεργία, οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ την υπονόμευσαν καθαρά. Αφού την κήρυξαν εξαφανίστηκαν! Δεν έκαναν τίποτα για να την προετοιμάσουν. Ακόμα χειρότερα πήγαν σε χώρους δουλειάς και τη μετέτρεψαν σε στάση εργασίας ή φρόντιζαν να μη γίνει τίποτα! Χαρακτηριστικές είναι οι αποφάσεις των δυνάμεων αυτών στα σωματεία των αστικών συγκοινωνιών. Στο μετρό και στον ηλεκτρικό δεν έκαναν τίποτα, στα λεωφορεία και στα τρόλεϊ έκαναν ολιγόωρες στάσεις εργασίας νωρίς το πρωί και αργά το βράδυ. Επίσης, η πλειοψηφία του Σωματείου στην «Coca-Cola 3E» στην Αθήνα μετέτρεψε την απεργία σε 2ωρη στάση εργασίας, με τον πρόεδρο του σωματείου (ΠΑΣΚΕ) να έχει ψηφίσει στη συνεδρίαση της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Αθήνας, ως μέλος της, υπέρ της 24ωρης απεργίας!
Στόχος τους δεν ήταν να γίνει απεργία αλλά μια συγκέντρωση προπαγάνδισης αιτημάτων που παραπλανούν και εγκλωβίζουν τους εργαζόμενους στην αντίληψη της ταξικής συνεργασίας. Ότι η εργοδοσία και οι εργάτες έχουν κοινά συμφέροντα και μπορούν να υιοθετήσουν κοινές λύσεις. Στόχος τους, με άλλα λόγια, να παρουσιάσουν σαν γενικό συμφέρον όλων το συμφέρον των εργοδοτών, να στοιχίσουν τους εργάτες πίσω από τα αντεργατικά – αντιλαϊκά «αναπτυξιακά σχέδια» της κυβέρνησης και των μεγαλοεργοδοτών.
Αυτό ακριβώς έκαναν στις σημερινές τους ομιλίες οι εκπρόσωποι των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ μαζί με τους εκπροσώπους της Γενικής Συνομοσπονδίας Επαγγελματιών Βιοτεχνών Εμπόρων Ελλάδας (ΓΣΕΒΕΕ), της Ελληνικής Συνομοσπονδίας Εμπορίου και Επιχειρηματικότητας (ΕΣΕΕ) και Επιμελητηρίων.
Ο Θ. Βασιλόπουλος, εκ μέρους της ΓΣΕΕ, θεωρώντας προφανώς ότι η καπιταλιστική οικονομία και παραγωγή είναι εξορισμού προς όφελος των εργαζομένων, είπε ότι ο αγώνας της «συμμαχίας» είναι «ένας αγώνας με πολιτικά χαρακτηριστικά που έχει σαν στόχο την ανατροπή των πολιτικών λιτότητας που καταστρέφουν την οικονομία, την παραγωγή» ενώ ο Γ. Πάιδας, πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, αποθεώνοντας τον «κοινωνικοεταιρισμό», σημείωσε πως «η κοινωνική συμμαχία αποτελεί ανάγκη και εχέγγυο για τον αγώνα όλων των κοινωνικών ομάδων της πατρίδος μας». Ο Γ. Καββαθάς, πρόεδρος της ΓΣΕΒΕΕ, με λίγο περισσότερη ειλικρίνεια εμφάνισε τα συμφέροντα των επιχειρήσεων σαν συμφέροντα όλων λέγοντας: «Εάν δεν αλλάξουν τα μεγάλα διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας -η υπερφορολόγηση, η υπερχρέωση, η έλλειψη χρηματοδότησης για τις επιχειρήσεις- δεν πρόκειται να βγούμε από το αδιέξοδο όσο και αν ευημερούν οι αριθμοί. Σήμερα ξεκινάμε όλοι μαζί την κοινωνική συμμαχία για να δώσουμε τον παλμό και τη δύναμη σε όλους τους Έλληνες και τις Ελληνίδες για να βγάλουμε τον τόπο από τη μιζέρια και την καταστροφή». Στον ίδιο πλαίσιο ο Νίκος Μαλεζιώτης, εκ μέρους της ΕΣΕΕ, σημείωσε πως «η κοινωνική συμμαχία εκφράζει ένα συλλογικό αίτημα: Την ανάγκη για ένα ρεαλιστικό δίκαιο και εθνικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης. Στέλνει το μήνυμα ότι την έξοδο της χώρας από την κρίση θα την υπηρετήσουμε μαζί και ενωμένες όλες οι δυνάμεις της εργασίας». Τέλος, ο Δ. Βερβεσός, εκ μέρους των επιστημονικών φορέων της χώρας, ανέφερε πως «με ενότητα και ομοψυχία αθροίζουμε κοινωνικές δυνάμεις μπαίνουμε μπροστάρηδες στον αγώνα για την ανασυγκρότηση του τόπου».
Η «ωραία τελετή» έκλεισε με τη «λιτανεία» έως τη Βουλή.
Από την άλλη, οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι λοιπές δυνάμεις που κινούνται σε αυτόν το χώρο ξαφνικά …ανακάλυψαν ότι οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ στηρίζουν τη γραμμή της ταξικής συνεργασίας. Γιατί, όπως διαπίστωσαν, αυτήν τη φορά αυτές οι πλειοψηφίες κατεβαίνουν με ένα πλαίσιο αιτημάτων που δεν έχει «στοιχειωδώς αποδεκτό περιεχόμενο»! Επομένως, η σημερινή απεργία δεν είναι απεργία, αλλά κάτι άλλο και ουσιαστικά κάλεσαν τους εργαζόμενους να μην απεργήσουν ή τέλος πάντων να κάνουν συγκέντρωση αλλά αυτή να μην είναι απεργιακή, μερικοί δε τερματίζοντας τους οπορτουνιστικούς συλλογισμούς τους, έφθασαν να δηλώσουν και «απεργοσπάστες» με κεφαλαία γράμματα!
Ο,τι γράφει, δεν ξεγράφει…
Χιλιάδες απεργοί έδωσαν απάντηση στο κεφάλαιο, την κυβέρνηση αλλά και τον εργοδοτικό συνδικαλισμό στην πανεργατική απεργία στις 30 Μάη. Δόθηκε μια ακόμα μεγάλη μάχη από τα Σωματεία, τις Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα, τις Επιτροπές Αγώνα και αγωνιστές συνδικαλιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ με τα πραγματικά αιτήματα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Και σε αυτήν τη μάχη, όλες οι πολιτικές δυνάμεις, παρατάξεις, συνδικαλιστές πήραν θέση, είχαν τη στάση τους – που δεν ξεγράφει – και πρέπει να προβληματίσει τον κάθε εργαζόμενο.
Η λεγόμενη «κοινωνική συμμαχία» των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ – Επιμελητηρίων και Σία είναι το νέο εξελιγμένο όνομα του εργατοπατερισμού και της φιλοεπιχειρηματικότητας στο εργατικό – λαϊκό κίνημα. Είναι η τελευταία λέξη του κεφαλαίου, το οποίο, εκτός από τις κυβερνήσεις του, τα κόμματα και τα κανάλια του, έχει και τους ανθρώπους του μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Ενώθηκαν από τα πάνω κάποιες σφραγίδες απεργοσπαστών, φερέφωνων του κράτους και των καπιταλιστών, εργοδοτικών, φιλοεργοδοτικών ή ακόμα και αντεργατικών φορέων, με αιτήματα υπέρ της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων και της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Κάθε μέρα που περνάει γίνεται αντιληπτό ότι είναι μονόδρομος η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Ορος για να περπατήσουμε πιο στέρεα είναι να πετάξουν οι εργαζόμενοι από το σβέρκο τους αυτές τις ηγεσίες. Για να γίνει ένα βήμα στην πραγματική κοινωνική συμμαχία, που πρέπει να φτιάξει ο λαός μας για να πάρει αμπάριζα όλους αυτούς που του κλέβουν τον πλούτο που παράγει.
Ο χώρος του οπορτουνισμού έδωσε ρεσιτάλ τυχοδιωκτισμού και υπονόμευσης. Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της ΛΑΕ στα περισσότερα Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες και σωματεία κατεβαίνουν σε κοινή παράταξη. Μία μόλις παράταξη λοιπόν, κατάφερε να κάνει στην Αθήνα όχι μία, ούτε δύο, αλλά τρεις ξεχωριστές (!) …συναθροίσεις (γιατί συγκεντρώσεις δεν τις λες…). Ενα τμήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (ΝΑΡ) καλούσε ανοιχτά σε υπονόμευση της απεργίας. Πρώτη φορά η απεργοσπασία ντύθηκε με τόσο ριζοσπαστικό μανδύα. Το άλλο τμήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (ΣΕΚ) έδωσε τον δικό του «αγώνα» για να μην καταδικαστεί, ούτε καν να αναφερθεί, ο ρόλος της «κοινωνικής συμμαχίας». Στην πράξη, συμπορεύτηκε κανονικότατα μαζί τους, τους έβγαλε λάδι. Το τρίτο τμήμα (ΛΑΕ), που δήλωνε πως «η απάντηση δεν μπορεί, ούτε πρέπει να είναι η πάλη και οι συγκεντρώσεις γύρω από “μονοκομματικές” επιλογές», έκανε μόνη της συγκέντρωση. Ολες αυτές οι δυνάμεις αντικειμενικά υπονόμευσαν τον αγώνα των εργαζομένων και την επιτυχία της απεργίας. Κάποια παραδείγματα: