Το ταξικό κίνημα στην πρώτη γραμμή της πάλης.
Το Ναυτεργατικό κίνημα έχει γράψει με την πάλη του πλούσια, ηρωική ιστορία. Η «ΝΑΥΤΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ» από τη δεκαετία του 1920 οργάνωσε την πάλη των ναυτεργατών, δημιούργησε Επιτροπές Αγώνα στα καράβια για να αλλάξει η πρωτόγονη κατάσταση που είχαν επιβάλλει οι εφοπλιστές, να γίνουν ανθρώπινες οι συνθήκες ζωής και δουλειάς, να αυξηθούν οι μισθοί, να κατοχυρωθεί το δικαίωμα στη δουλειά .
Η «ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΝΑΥΤΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ» (ΟΕΝΟ), μέσα στις απερίγραπτα σκληρές συνθήκες του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου και με το σύνθημα «τα πλοία εν κινήσει» έδωσε σκληρές μάχες και έχει ιστορική προσφορά στην ήττα της Ναζιστικής Γερμανίας και γενικότερα του φασιστικού μπλόκ.
Η ΟΕΝΟ μαχότανε για την ήττα του φασιστικού τέρατος και παράλληλα διεξήγε οργανωμένο αγώνα για τα ναυτεργατικά δικαιώματα, σε σύγκρουση με το εφοπλιστικό κεφάλαιο, με αποκορύφωμα την υπογραφή της ιστορικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας , του 1943.
Το «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ» τη δεκαετία του ΄60 που σε συνθήκες αφόρητης καταστολής, οργάνωσε τον αγώνα για τα ναυτεργατικά δικαιώματα και πρωτοστάτησε στους αγώνες.
Η «ΕΝΙΑΙΑ ΑΝΤΙΔΙΚΤΑ-ΤΟΡΙΚΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ» κατά τη διάρκεια της Χούντας, που αντιπάλεψε με δύναμη τη δικτατορία, στάθηκε στην πρώτη γραμμή του αγώνα για τα προβλήματα, τα πολιτικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα των ναυτεργατών.
Η «ΝΑΥΤΕΡΓΑΤΙΚΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ» και η Εφημερίδα «ΝΑΥΤΕΡΓΑΤΙΚΗ» μετά τη χούντα, μέχρι σήμερα, με εκατοντάδες καθημερινούς αγώνες, διαδηλώσεις, απεργίες, παρεμβάσεις στα καράβια, αποφασιστικός υπερασπιστής των ναυτεργατικών δικαιωμάτων.
Η συντονισμένη δράση των σωματείων ΠΕΜΕΝ – Μηχανικοί, ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ – Θερμαστολαδάδες, ΠΕΝΕΝ – Ναύτες, από το 1979 και μέσα στη δεκαετία του ΄80, με κοινούς απεργιακούς και άλλους αγώνες.
Η συνέχιση του αγώνα της ΠΕΜΕΝ και του ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ και η κοινή δράση με την ΕΝΩΣΗ ΜΑΓΕΙΡΩΝ και την ΠΕΣ-ΝΑΤ τα τελευταία χρόνια.
Μέσα σε αυτή τη μεγάλη ιστορική περίοδο και σε αντίξοες συνθήκες, προβάλλει αναμφισβήτητα η πρωτοπόρα αγωνιστική στάση του ΚΚΕ, των κομμουνιστών και άλλων συνεργαζόμενων δυνάμεων, πρωτοπόρων ναυτεργατών που δίνουν τη μάχη μέσα από τις γραμμές του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος το οποίο είναι σάρκα από τη σάρκα των εργατών της θάλασσας.
Με βάση αυτή τη σύντομη ιστορική αναφορά μπορούμε να πούμε ότι το ταξικό κίνημα, το κίνημα που παλεύει κατά του κεφαλαίου και των πολιτικών του υπηρετών για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, έχει διαχρονικά βάλλει τη σφραγίδα του στην πάλη για κάθε δικαίωμα, κάθε κατάκτηση των ναυτεργατών.
Η γενικότερη αναγνώριση του ρόλου της ΠΕΜΕΝ και του ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ καταγράφει ακριβώς αυτή την πραγματικότητα. Η ασίγαστη πάλη τους δεν αφορά μόνο τα δικαιώματα των συναδέλφων των μηχανοστασίων αλλά όλων των κλάδων. Η πάλη αυτή είναι συνεπής κατά του κεφαλαίου, πολεμά την αντιλαϊκή πολιτική κάθε κυβέρνησης και επιδρά διαχρονικά υπέρ των ναυτεργατών, είναι το δικό τους αποκούμπι.
Σταθερά, χωρίς να καλλιεργεί συγχύσεις και αυταπάτες, καθαρά χωρίς «μάσκες» και αλλαγές «στρατοπέδων» με πίστη στο δίκιο της εργατικής τάξης.
Η ΠΕΜΕΝ, ο ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ, η ΕΝΩΣΗ ΜΑΓΕΙΡΩΝ, η ΠΕΣ–ΝΑΤ, γενικότερα το ΠΑΜΕ, είναι οι φορείς που πιστεύουν στο δίκιο των ναυτεργατών και των άλλων των εργαζομένων και διαθέτουν τις δυνάμεις τους για να αναπτύσσονται μαζικοί αποφασιστικής σημασίας αγώνες, να εξασφαλίζεται ισχυρό κίνημα εργατικής, λαϊκής αλληλεγγύης.
Μέσα από αυτή την προσπάθεια έγινε δυνατόν να οργανωθούν μεγαλειώδεις απεργίες που συγκλόνισαν την χώρα μας και πήραν διεθνείς διαστάσεις, εμπόδισαν αντεργατικά μέτρα, οδήγησαν σε κατακτήσεις, και σε κάθε περίπτωση βοηθάνε τους εργαζόμενους να αποκτούν πολύτιμη πείρα για νέες ταξικές συγκρούσεις.
Η μελέτη της ιστορίας και της πείρας είναι πολύτιμο εφόδιο για τους παλιούς και πολύ περισσότερο για τους νέους ναυτεργάτες γιατί μπορούν να δούνε πιο καθαρά το ρόλο και την στάση κάθε δύναμης, και να κρίνουν με βάση τα συμφέροντας τους ποια πολιτική και συνδικαλιστική δύναμη, δίνει διαχρονικά τη μάχη μαζί με τους ναυτεργάτες για τα δικά τους συμφέροντα.
Η αλήθεια είναι ότι στο ναυτεργατικό δεν καταγράφηκε μόνο αγωνιστική πορεία. Υπήρξαν και υπάρχουν «Δούρειοι Ίπποι», που φορούν τη μάσκα των εκπροσώπων των ναυτεργατών αλλά υπηρετούν αντίπαλα συμφέροντα και είναι αναγκαίο οι δυνάμεις αυτές, οι δυνάμεις του κυβερνητικού – εργοδοτικού συνδικαλισμού να αποδυναμωθούν, για να αλλάξει ο συσχετισμός, να ανασυνταχθεί το ναυτεργατικό κίνημα και να δυναμώσει ο ταξικός προσανατολισμός.
Υπολογίζουμε τις δυσκολίες. Το εκμεταλλευτικό σύστημα δουλεύει συστηματικά για τον έλεγχο του συνδικαλιστικού κινήματος για τους δικούς του στόχους, για να μειώνει, να αφοπλίζει αν είναι δυνατόν την εργατική πάλη και να διαιωνίζεται η εξουσία του κεφαλαίου.
Οι εφοπλιστές δουλεύουν σχεδιασμένα σ αυτή την κατεύθυνση, έχουν ειδικούς μηχανισμούς, δημιουργούν τους δικούς τους ανθρώπους που έχουν επικοινωνία με τις ναυτιλιακές εταιρείες, με το ΥΕΝ, (κρυφά και φανερά), εκμεταλλεύονται την αγωνία των συναδέλφων, την ανασφάλεια, την απειλή της απόλυσης, για να ελέγχουν σωματεία.
Βασικός στόχος του εφοπλιστικού κεφαλαίου από τα χρόνια του Β Παγκόσμιου Πολέμου αλλά και την μετέπειτα περίοδο είναι ο έλεγχος της Πανελλήνιας Ναυτικής Ομοσπονδίας (ΠΝΟ) η οποία εκτός από τον κλασικό εργατοπατερισμό και την υποταγή στην εφοπλιστική στρατηγική, που γνωρίζουν καλά οι ναυτεργάτες έχει και άλλες επιδόσεις.
Σε κρίσιμες στιγμές, μεταπολεμικά και στη διάρκεια της Χούντας έχει επιτελέσει πολύ επικίνδυνο ρόλο, λειτουργώντας ως βραχίονας του αστικού κράτους και των μηχανισμών του για το φακέλωμα, το στήσιμο κατηγορητηρίων, διώξεις, φυλακίσεις αγωνιστών, κομμουνιστών ναυτεργατών.
Οι δυνάμεις του εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού, είτε πρόκειται για τη ΓΣΕΕ, την ΠΝΟ ή άλλες οργανώσεις ακόμα και όταν ανακοινώνουν μια απεργιακή κινητοποίηση, κάνουν τα πάντα για να την υπονομεύσουν, να μην γίνεται υπόθεση των εργαζομένων με κατεύθυνση σύγκρουσης με την εργοδοσία και τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου.
Στο Ναυτεργατικό και γενικότερα στο εργατικό κίνημα δεν υπάρχουν μόνο οι παραδοσιακοί εργατοπατέρες, αλλά και συνδικαλιστές που κινούνται ύπουλα, φορούν τη μάσκα του «προοδευτικού», του «αριστερού» αλλά είναι στην υπηρεσία του κεφαλαίου και της αντιλαϊκής πολιτικής.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα στη Ναυτιλία είναι η περίπτωση του Αντώνη Νταλακογιώργη, που δεν αποτελεί απλά χαμαιλέοντα που αλλάζει χρώμα αλλά είναι μέρος σκληρού μηχανισμού για τον εκβιασμό και εγκλωβισμό των ναυτών για τον παροπλισμό ενός ιστορικού σωματείου (ΠΕΝΕΝ), με ειδική αποστολή τον αντικομμουνισμό, τις αστείες συκοφαντικές επιθέσεις κατά της ΠΕΜΕΝ και του ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ, του ΠΑΜΕ, του ταξικού κινήματος.
Κάθε φορά με συγκεκριμένο στόχο, με προβοκατόρικες μεθοδεύσεις.
Ο Αντώνης Νταλακογιώργος (πρόεδρος της ΠΕΝΕΝ) αποστάτησε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και προσχώρησε στο «Συνασπισμό» σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, έστησε μηχανισμό και έλεγξε το σωματείο των ναυτών χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα.
Από τη δεκαετία του ’90 μέχρι σήμερα, οδήγησε τις διοικήσεις του ιστορικού αυτού σωματείου σε απαξίωση, σε ρόλο νεροκουβαλητή της αντιλαϊκής πολιτικής πότε του ΠΑΣΟΚ και πότε του ΣΥΡΙΖΑ και αυτή τη βασική κατεύθυνση προσπαθεί να την καλύψει με ψευτο-αγωνιστική συνθηματολογία και τυχοδιωκτισμούς.
Οι ναύτες και όλοι οι ναυτεργάτες πρέπει να πληροφορηθούν βασικά γεγονότα που αποκαλύπτουν το ρόλο αυτού του μηχανισμού που παρουσιάζεται ως διοίκηση της ΠΕΝΕΝ.
Να πληροφορηθούν για τη συμφωνία του Νταλακογιώργου με τις εγκριτικές πράξεις νηολόγησης το 1997, επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, συμφωνία που αποτελεί πολύ σκληρό χτύπημα κατά του δικαιώματος δουλειάς των Ναυτών και οδήγησε σε μαζική απομάκρυνση του κλάδου από τα ποντοπόρα καράβια.
Πολύ περισσότερο να πληροφορηθούν για τη δουλειά που έκανε ο «κύριος» αυτός για να αναδειχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στον κυβερνητικό θώκο και να εφαρμόσει την σκληρή αντεργατική πολιτική η οποία στα βήματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, πραγματικά σπάζει κόκαλα.
Πολιτική που έχει μειώσει τους μισθούς και υπονομεύει τις Συλλογικές Συμβάσεις, έχει μειώσει δραματικά τις συντάξεις και έχει χειροτερεύσει τα εργασιακά δικαιώματα.
Κι όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση το Γενάρη του 2015 και διαπιστώθηκε στην πράξη ότι είναι ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα στην υπηρεσία του κεφαλαίου και τα έδωσε όλα στους εφοπλιστές, ο Νταλακογιώργος «ξύπνησε» !!! και ανακάλυψε ασυνέπειες της κυβέρνησης, ευθύνες υπουργών κ.λπ., κ.λπ. ακολουθώντας στη συνέχεια την ομάδα Λαφαζάνη και καταλήγοντας στην αγκαλιά άλλων ομάδων, για να έχει κάλυψη.
Στα πλαίσια αυτής της βρώμικης τακτικής αναμασά τα περί «κομματικοποίησης» και «κομματικού συνδικαλισμού» επαναλαμβάνοντας ισχυρισμούς των πιο ακραίων αντικομμουνιστικών δυνάμεων, ακόμα και της Ναζιστικής, εγκληματικής «Χρυσής Αυγής».
Άλλωστε, είναι γνωστό ότι ο μύθος αυτός χρησιμοποιήθηκε συστηματικά από τις πιο αντιδραστικές κυβερνήσεις και τον εργατοπατερισμό από τα χρόνια της «Ναυτεργατικής Ένωσης», της «ΟΕΝΟ» και του «Δημοκρατικού Κινήματος» για να χτυπήσουν τους αγωνιστές.
Τα παραδείγματα που αναφέρονται πάρα πάνω είναι ενδεικτικά και δείχνουν το ρόλο μιας «φιγούρας» που αλλάζει πολιτικούς χώρους σαν τα πουκάμισα και πάντα με σκοπιμότητα.
Χτυπάει την κατάλληλη στιγμή προς όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος του εργατικού κινήματος, αναδιπλώνεται όταν «πιάνεται στα πράσα», και συνεχίζει την απάτη για να ελέγχει με το μηχανισμό που έχει στήσει το ιστορικό σωματείο των Ναυτών.
Η κατάσταση μπορεί να αλλάξει και πρέπει να αλλάξει. Να πάρουν οι Ναύτες την υπόθεση στα χέρια τους, να αντιπαλέψουν τους εκβιασμούς για το δικαίωμα στη δουλειά και να στηρίξουν με όλες τους τις δυνάμεις τον «Αγωνιστικό Συνδυασμό Ναυτών», που είναι ο δικός τους συνδυασμός.
Ακτοπλόος Ναύτης